13 ekim sabahı malum olayla uyandım:)suyum gelmişti saat sabah 04:00 tü kalktığımda ben hiç korkmadımm paniklemedim sadece elifime kavuşucağım için deli bi heyecan sarmıştı içimi o saatte kalktım sayfadaki diğer annelerler konuştum:)hepsi hemen dr a gitmeme söyledi fakat ben sancım olmadığı için 2 saat daha beklemek istedim:)bu arada gittim banyo yaptım üstümü giyindim annem ve babam geldi saat 06.00 da evden çıktık nasıl mutlu ve enerji doluydum ağzım kulaklarımda:)çünkü artık kızıma kavuşucaktık...hastahaneye girdiğimizde danışmadakilere ben doğurmaya geldim dedim tabi güldük :))saatler sonra başıma gelicekelri bilmeden:)daha snra kontrolum yapıldı ve yatışım oldu.hiç sancım olmadığı için sunu sancı verdiler ... ve bir kaç saat sonra o müthiş sancılar gelemeye başladı... ilk zamanlar dayanılcak gibiydi 3 dk da bi gelmeye başlamştı ve 4 nefeste bitiyodu sancılar daha sonra 2 dakikaya düştü ama saatler o kadar ağır ilerliyor ve o sancılar o kadar canımı yakıyoduki sanki dayanamıycaktım...doğumum normal ve epidural olucaktı ama ben sancılara dayanabilseydim...artık sancılara dayanamıyodum bütün ailem yanımdaydı sanki hepsi benimle o sancıları çekiyodu ...dr kontrol ediyor ve daha doğuma hazır olmadığımı söylüyodu ben artık dayanamadım ve son kontrolde beni sezarana alın diye ağlayarak bağırdım...bu arada saat 14:00 falandı ve ben son 3-4 saati ağlayarak geçirdim...daha snra beni sezaryana almak için geldiler hazırlıklar yapıdı ben hem hüngür hüngür ağlıyodum haycandanmı desemmm korkudanmııı...yoksa soğuktanmı biilmem ama delicee bi titreme başlamıştı bende saki efesim kesilicekti...sedye geldi ve sedyeye çıkmam söylendi benim o kadar sancım vardıki sedeyey çıkmak bile sanki dünyanın en zor işiydi eşimin yardımıyla sedyeye çıktım...bütün ailem başımdaydı ven farkında değilim ama orda annemin babamın kayınvaldemin yanında eşimi tutup dudağından öpmşüm...daha sonra ameliyathaneye çıktık benim en büyük destektim yengem yanımdamda benimle ameliyata girdi...sipinal anestezi ile doğum yapıcaktım...yengem yanımda ve ben sürekli konuşuyodum artık doktorlara çabuk olun uyşturun artık beni diye yalvarmaya başlamıştım her sancım gelmeden önce yinee geliyoo diyo bağırıyodum:)neysee çok uzatmıyımm:)doktorlar geldiler belimdem iğne yaptıkar ve 1-2 saniye içinde bacaklarıma bi sıcaktım geldi o titremeler falan kalmadı:)artık doğum başlamıştı yengem yanımdaydı ve biz sürekli konuşuyoduk dr çok konuşma başın ağırır demişti be tabi susmadım:)ve başom zonklamaya başladı ve miğdem bulanmaya sanırım o sırada kızımı çıkartılardı:)çünkü vücudumda gari baskılar oluyodu acı yktu ama vücudum sallanıyodu:))miğdem buladığı için kusmak istiyodum ama vücur hissiz olduğu için böğüremiyrdum buda nefes almamaı engelliyo sanıyorum:))ve bağırmya başladım nefes alamıyorum yardım edinn diyee:)dr konuşabilidğine göre nefes alıyosun korkma dedi ve sırada yengem elifimin doğduğunu söyledi :)benim uslu kızımın küçük ıhh ıhh seslerini duydum:))bu seferde neden ağlamıyo diye soruyodum sürekli:)))sonra kıızmı yıkayıp içerde aileme göstermişler:)eminim dılardaki tablo daha bi güzeldir daha bi görülesi:))bütün ailem ağlamış hepsi birbirine sarılmış:)eşim elifi gördüğü gibi hemen ordan uzaklaşmış:)cnm kocam ağlamay akaçmış sanırım:)daha sonra kızımı bana getirdiler o anda onu gördğümde incecik uzun parmakları dikkatimi çekti ilk olarak bide o güzel melek yüzüü yavrum melek ggibiydi siyah saçları ıslak ve kıvrıktı ...boncuk boncuk etrafa bakınıyodu...benimse dikişlerim atılıyo ve bende çıkmak için sabırsızlanıyodum...dikişlerim atıldıktan sonra beni çıkarttılar ve kapının önünde tüm ailem ordaydı hepsinin yzünde bir mutluluk...
odamıza geldik ben yine titriyodum ve sesim çıkmıyodu artık:)sonraaa meleğimi getirdiler...minicikk biz kızz:))biz 4 kilo doğmasını beklerken 3.440 kilo ve 52 cm olarak dünyaya geldi meleğim...kucağuma veriler ilk bakış ilk dokunuş...vücudum uyuşuk olduğu için kıızma rahat bi şekilde sarılıamıyodum yanmdakilerin yardımıyla kızımı emzirdim...
işte bundan sonraaaa başladıı benim sancılarr ağrılarım...buraaları geçiyorum:)doğurcak anneler için:)ama sankınn sezaryanı güzel rahat ve kolay sanmayın...dikişler sancılar gaz...ilk ayağa kalmak o gazı çıkartmak için yürümek... neysee aklıma getirmek istemiyorum...bundan 3-4 gün önce sorsanız kesinlikle bi daha doğurmam diyodum böyle bi acı yeryüzünde olmazz dayanımaz hiç bişe için diyodum... ama sancılar geçip kızımın tadını alınca onun o cennet kokusunu içime çekince bütüünn sancılar ağrılarr ... hepsini unutuum sanki o sancıları ben çekmedim...bu gün tam 1 haftalık olduk...kızım yavaş yavaş büyüyo dün göbğimiz düştü:))annelik bir bebğe sahip olmak... mükemmel bir duygu ve her kadının yaşaması gerekn bir duygu...rabbim isteyenn herkese en kısa zamanda nasip etsin...bebek bekleyen annelerde bi avazda kurtulsun...bu arada söyleeden yapamıycam normal doğum yapan anneler SİZ GERÇEKTEN MÜKEMMELSİNİZ...ÖNÜNÜZDE SAYGIYLA EĞİLİYORUM...
ANNEMİZE VE BİTANECİK MELEĞİNE TEŞEKKÜR EDERİZ :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder